Kenners van de jeugdbescherming reageren verheugd op het besluit van minister Donner (justitie) een wetsvoorstel in te dienen waarin het slaan van kinderen wordt verboden. AMSTERDAM - "Ik ben een groot voorstander van een wettelijk verbod op slaan van kinderen", zegt bijzonder hoogleraar jeugdrecht Mariëlle Bruning van de Universiteit van Leiden. "De minister moet luid geprezen worden voor dit initiatief", vindt ook emeritus-hoogleraar jeugd- en beschermingsrecht Jaap Doek.

Het gaat volgens beiden niet over het uitdelen van een tikje op de luier, de zogenoemde corrigerende tik. "Dit betekent niet dat iedere ouder die zijn kind op straat een klein tikje geeft, nu door de politie weggesleurd zal worden'', zegt Bruning. "Maar deze maatregel geeft wel een belangrijk signaal af: dat je als samenleving slaan als opvoedingsmiddel niet accepteert.''

Per jaar worden naar schatting 80000 kinderen slachtoffer van kindermishandeling. Beroepskrachten in de jeugdzorg zijn voorstander van het komende wetsvoorstel van Donner, zegt Ingrid ten Berge van het expertisecentrum kindermishandeling van het Nederlands Instituut voor Zorg en Welzijn. Volgens haar is er wel wat verwarring over de gevolgen van de aankondiging van Donner. Hij stelt nadrukkelijk voor de bepaling niet in het wetboek van strafrecht op te nemen, maar in het burgerlijk wetboek. Wat betekent dit nu precies, vragen mensen zich af.

Wie aangifte wil doen van kindermishandeling kan twee dingen doen, legt Ten Berge uit. Je kunt bij de politie aangifte doen van mishandeling. Dat gebeurt in het geval van verdenking van kindermishandeling heel weinig. Veel vaker wordt aangifte gedaan bij een aanmeldcentrum kindermishandeling. In het ergste geval wordt het ouderlijk gezag beperkt of zelfs afgenomen. Hulpverleners kunnen nu met verwijzing naar de wet aan ouders duidelijk maken dat slaan nooit mag.

Hoogleraar Bruning: "Een ouder die een kind tuchtigt in de opvoeding kán nu nog vrijgesproken worden. Daar is ook jurisprudentie over. Met deze nieuwe wettelijke bepaling is iedere vorm van slaan van een kind gewoon verboden. Dat is heel goed.''
Ten Berge: "Dat er nu een duidelijke norm gesteld wordt is heel belangrijk. De overheid en mensen die werken met ouders en kinderen worden hierdoor gestimuleerd veel voorlichting te geven over de vraag hoe je kinderen kunt opvoeden zonder geweld.''

Een wettelijk verbod op slaan alleen zal het hoge aantal gevallen van kindermishandeling nog niet verminderen, stellen ook de beide professoren. De wet moet gepaard gaan met een voorlichtingscampagne waarin de regering duidelijk maakt dat geweld in de opvoeding niet kan. De campagne moet alternatieve straffen laten zien. Doek: "Stel je hebt keihard gewerkt, je staat lang in de file voor je thuiskomt, je komt je huis binnen, het is een puinhoop in huis en je struikelt vervolgens over een rondslingerend kinderautootje. Hoe vermijd je dat je een kind vervolgens een klap geeft? Er bestaan dozen vol materiaal en video's met instructies over hoe je dan kunt handelen zonder te slaan.''

In andere Europese landen, zoals Duitsland en Zweden, is het slaan van kinderen al langer bij wet verboden. "In Zweden en Duitsland is ook uitgebreid voorlichting gegeven. Dat heeft geleid tot een toename van het aantal meldingen van kindermishandeling en een afname van het geweld.'' Er moet dan ook extra geld komen, zeggen beiden, om zo'n campagne ook in Nederland op te zetten.
Bruning wijst op een ander gevaar. "Als het aantal meldingen van kindermishandeling door deze nieuwe wetteljke bepaling en een voorlichtingscampagne stijgt, dan moeten er wel mensen zijn om op de meldingen te reageren. Nu al zijn er bij aanmeldcentra voor kindermishandeling wachtlijsten. Die wachtlijsten mogen niet nóg langer worden. Er moet dus ook geld komen voor extra mankracht.''
Copyright: Trouw